اما شاید تنها کاری که از دستمان بر می آید در برابر این رژیم خونخوار، نوشتن و تنها سلاح مان قلم ماست چون این قلم ماست که از هر شمشیری برنده تر است و یک سلاح است بر علیه یک حکومت جنایتکار،حکومتی نادادپرور که بیش از چهل سال است خون ملت را در شیشه کرده و می چکاند،نوشتن در باره جنایات رژیم صدای خفه شده ملت ایران است،، بیش از چهل سال نسل کشی ایرانیان بی گناه ادامه دارد جنایات بی سابقه ،اعدام جوانان بی گناه ،سرکوب روزنامه نگاران، فعالان مدنی، گارگری، محیط زیست، حبس وکلا ، داغدارا کردن خانواده ها، ریختن اشک پدران در سوگ دختر و همسر، اشک پدر و مادر در سوگ پسرک جوان ،سوگ عروس و دامادها و صدها مورد دیگر که نه می بخشیم نه فراموش میکنیم.
از کشوری مینویسم که پنجمین کشور ثروتمند جهان است ،اما با وجود این همه نفت و گاز این کودکان ما هستند که تا کمر در سطلهای زباله هستند، مادرانی که برای یک لقمه نان تن فروشی میکنند کشوری که فقط دزد پرورش میدهد، ناعدالتی اجرا میکند اینها کی راه و رسم حکومت کردن را دانسته اند ، تاریخچه حکومت در طول چندین سال استبدادش، نه تنها ملت ایران را به اهداف مطلوبشان نرسانده بلکه تمام سعی خود را بر این داشته که با گسترش فقر و فلاکت در بین مردم ، آنها را از سیاست دور کند و مشکلات فراوانی را سر راهشان قرار دهد و وضعیت حقوق بشر در جمهوری اسلامی هم از جانب ایرانیان هم از جانب فعالان حقوق بشر، نویسندگان، سازمانهای بین اللملی به انتقاد گرفته شده است و تمامی جنایاتش را محکوم کرده اند، اما این رژیم به طور سختیگرانه ای تمامی آزادی های مدنی و آزادی های سخنرانی و مطبوعاتی و هر چیزی را که به نفع ملت است زیر پا گذاشته و موانع ایجاد میکند.
بنفشه کریم زاده
