ایرانِ ما

شاید بتوان تمام آزادی زنانِ ایران را در این عکس دید و خلاصه کرد و هر کسی در جای جای دنیا با نگاه اول بفهمد که زن بودن و ارزشهای زن در ایران تحت حاکمیت دیکتاتوری آخوند یعنی چه؛ اینکه همه انسانها چه مرد و چه زن عاشق این هستند که خود لباس خود را انتخاب کنند، آزادانه تصمیم بگیرند، آواز بخوانند، موتور سواری و دوچرخه سواری کنند، انواع ورزشهای رزمی انجام دهند، تنهایی سفر کنند و بسیاری آزادیهای دیگر که حق مسلم و ابتدایی ترین حقوق هر فرد در جامعه است اما زنان مملکتِ ما که عاشق و شیفته این زیبایی ها و حق خود هستند برای انجام هر کدام از آنها نه تنها قانون ضد زن دیکتاتوری اجازه آن را نمیدهد بلکه در صورت انجام هر کدام از آنها مجازات می شود و بهایی را که باید در قبال اینها بدهند در بند شدن است چرا؟؟ چون ایرانِ ما ایرانِ چادرهای سیاه و سلب آزادی برای زنان ، ایرانِ ما یعنی سرکوب زنانی که ۴۳ سال است برای حقوقشان می جنگند و در بند می شوند اما تسلیم نه، ایرانِ ما یعنی اگر زنی موهایش دیده شد زیبایی هایش باید با اسید بسوزد و آرزوهایش مدفون شوند و ایرانِ ما یعنی اگر زن یا زنانی پی به ماهیتِ رژیمِ آخوندی برده اند و ساکت نمی نشینند جوابشان همانا زندان و انفرادی و تجاوز و شکنجه. این است ایرانِ ما و سرنوشتِ زنانی که عاشق آفتاب و زیبایی ها هستند اما در مقابلشان حکومتی ضدِ زن وجود دارد که هر روز قانونی جدید بر ضدِشان طرح ریزی میکند. بنفشه کریم زاده

جنایت و جنایت

۴۳ سال قبل وقتی خمینی حکومت ایران را در دست گرفت و بر روی صندلی نشست درست همان لحظه کلید ضد مردمی بودن در ایران از طرف وی رقم زده شد و تا به اکنون که ۴۳ سال از آن سالهای سیاه و شوم میگذرد مردم را در خفا قرار داده اند چه جنایتها و چه ظلمها در حق این ملت از طرف حکومت آخوندی روا داشته نشده است که حتی قلم هم نای نوشتن آنها را ندارد، از همان بدو سر کار آمدن دادگاههای بی دادگاهی و ۵ دقیقه ای استارتش زده شد اعدام مخالفان حکومت، اقلیتهای مذهبی در ایران که همه اعدام و یا بی نام و نشان و یا تیرباران شدند جنایتها تنها با این خاتمه پیدا نکرد و ادامه دار شد و ادامه دارد و حکومت آخوندی نه تنها به وعده هایی که برای خوشبختی و آسایش مردم داده بود عمل نکرد بلکه با رواج فقر، بیکاری، فساد، اعتیاد جوانان، گسترش قانونهای ضد زن، زندانی کردن و دادن حکمهای غیر انسانی به مخالفانش و صدها مورد دیگر سعی در سرکوب کردن مردم کرد و سعی کرد با این کار نشان دهد که چقدر قدرتمند است و با این راهکارها به نوعی سعی در محکم کردن پایه های سست حکومتش داشت و دارد. هیچ چیز توانای گنجاندن جنایتهای رژیم ایران در خود را ندارد چون هر روز ملت ایران با نوعی جدید از سرکوبگریها و عملکردهای ضد بشریت این حکومت روبرو هستند از انقلاب بی ثمر ۵۷ گرفته تا جنایت هولناک دهه ۱۳۶۰، اعدام زندانیان، آدم ربایی، سنگسار زنان، کشتار کولبران، زندانی کردن فعالان محیط زیست، زندانی کردن وکلا، فعالان حقوق بشر و دهها مورد دیگر که همگی آشکار هستند، اما از یادمان نمی رود آبان خونین ۱۳۹۸ که در اعتراضات سراسری ۱۵۰۰ نفر مردم بی گناه با تیر مستقیم این جنایتکارها کشته شدند ، ستار بهشتی وبلاگ نویس و فعال کارگری که به دست حکومت کشته شد کسی که وبلاگش تنها ۲۵ نفر بازدید کننده داشت، آیا می شود کشته شدگان هواپیمای اوکراینی که در آسمان ایران با موشک سپاه هدف قرار گرعت و صدها حانواده داغدار شدند و سرنشینان هواپیما تکه تکه شدند را فراموش کرد و حالا خوزستان و آبادان و اینکه دوباره دستخوش تکرار جنایتهای رژیم شده اند مردمی که بی گناه به دست مزدوران رژیم کشته می شوند مردمی که فقط اعتراض کرده بودند برای کوچکترین حقوق ابتدایی خود و اعتراض مسالمت آمیز که در هر کشوری این حق وجود دارد که مردم برای خواستهای خود از دولت اعتراض کنند اما جمهوری اسلامی ضد مردمی که جواب آنها را تنها با گلوله داد می کشد، خون می ریزد چون عادت به گرفتن خون ملت دارد و به نوعی همانند ضحاک خونخوار چون رژیمی که دستش به ریختن خون ملت عادت کرده است را باید گفت ضحاک خونخوار.. و در آخر حکومتی که اساس آن بر پایه ظلم و ریختن خون مردم بنیاد نهاده شده باشد بی شک حکومتی پایدار نخواهد بود و با انجام این چنین جنایتهایی سعی در بزرگنمایی کردن خود دارد اما باید خوب بداند که مروم ایران دیگر مردم سالهای ۱۳۵۷ نیستند و نسبت به قبل و ظلمهای حکومت آگاهتر شده اند و از پای نخواهند نشست و هیچ دیکتاتوری حکومتش پایدار نبوده و نخواهد بود به ویژه جمهوری اسلامی ایران.

__________________________________________ بنفشه کریم زاده